× =text/java src=http://pichak.net/blogcod/time-data/time-data/div style=display:noneh1a href=http://pichak.netساعت فلش/a/h1h1a href=http://pichak.net/blogcod/time-dataكد ساعت /a/h1/div

آدرس وبلاگ من

arezu.goohardasht.com

آدرس صفحه گوهردشت من

goohardasht.com/baran1164

لیست دوستان

ali

????

mahdi

davod

????

??????

amanمشاهده تمام دوستان

یک داستان تاثیر گذار!

می گفت: رفیقی داشتم که سالها رفاقت داشتيم . اين مدت نه من از او بدى ديدم و نه او از من .

براى يه سفر طولانى ناچار قاهره را ترك گفتم و از رفيق محبوبم جدا شدم ولى تا مدتى با هم مكاتبه مى كرديم و اینجوری از حال يكديگه خبر داشتيم . یه مرتبه نامه هاش قطع شد.خیلی دلواپس شدم.

بعد سفردر خونش رفتم . از اونجا رفته بود. همسايه ها می گفتن مدتیه كه تغيير جا داده ، نمى دونيم كجا رفته . برا پيدا كردنش خیلی زحمت کشیدم . هر جايى كه احتمال ملاقاتش رو مى دادم رفتم ولی پیداش نکردم . رفته رفته ناامید شدم تا جايى كه يقين كردم دوستمو از دست دادم و ديگه راهى بهش ندارم . اشك ريختم ، گريه كردم ، .

اتفاقا تو يكى از شباى تاريك آخر ماه كه به منزلم مى رفتم راهو گم كردم و ندونسته به محله دورافتاده و كوچه هاى تنگ و وحشتناك رسيدم . تو اون ساعت از شدت ظلمت احساس كردم كه تو درياى سياه و بى انتها كه دو تا كوه بلند تيره اونو احاطه كردن ، در حركتم.

هنوز به وسط اون درياى تيره نرسيده بودم كه از يكى از اون منازل ويرون صدايى شنيدم و رفت و اومداى خاصی. احساس كردم كه توم اثر گذاشت.

با خودم گفتم : عجبا

كه اين شب چقد اسرار مردمو تو سينه خودش پنهون كرده ! .

با خدام عهد كرده بودم كه هر گاه مصيبت زده اى رو ببينم ، اگر بتونم کمکش كنم . واسه همین به سمت خونه رفتم و آهسته در زدم . كسى نيومد. دفعه دوم محکم كوبيدم . در باز شد. ديدم یه دختربچه هستش كه حدود ده سال از عمرش رفته و چراغ كم فروغى دستشه تو پرتو اون نور خفيف دخترك رو ديدم . لباس مندرسى داش ولى زيبايىش تو اون لباس ، مثل ماه بود كه پشت ابره.

از دختربچه سوال كردم كه تو منزل بيمارى دارين؟ او در كمال ناراحتى و نگرانى كه نزديك بود قلبش وایسه، گفت: آقا! پدرم رو درياب ! در حال جون دادنه.

اين جمله رو گفت و داخل منزل شد. پشت سرش رفتم . منو تو بالاخونه اى برد كه يه در كوتاه بيشتر نداشت . داخل شدم ولى چه اطاق وحشت زايى ! چه وضع رقت بارى ! تو اون موقع گمان مى كردم كه از جهان زنده ها به عالم مرده ها اومدم .

نزديك بيمار شدم . پهلوش نشستم . بى اندازه ناتوان شده بود.

از محبت دستمو روى پيشونیش گذاشتم . چشمشو وا کرد و مدتى بهم نگاه كرد. كم كم لباى بى رمقش به حركت در اومد و با صداى بسيار ضعيف گفت

خدا را شكر كه دوست گم شدم رو پيدا كردم .

همچین منقلب شدم که انگار دلم از جا كنده شد و تو سينم راه مى رفت. فهميدم كه به گمشدم رسيدم ولى اصلا نمى خواستم او نو در لحظه مرگ و ساعات آخر زندگى ملاقات نمايم . نمى خواستم غصه هام تجديد و تشديد بشه.

با تعجب پرسيدم : چه حالیه ؟ چرا به اين وضع دچار شد ى ؟

با اشاره بهم فهموند كه ميل نشستن داره. دستمو تكيه گاش کردم و با كمكم نشست و آروم آروم لب به حرف وا کرد تا قصشو شرح بده.

گفت : ده سال تموم من و مادرم یه خونه داشتيم . همسايمون مرد ثروتمندى بود. يه روز تو قصرشو ديدم . یه دختر زيبا دیدم كه نظيرش اونجاها نبود.

چنان شيفته و دلباختش شدم كه قرارم از دست رفت . براى آن كه به وصلش برسم ، تمام كوششمو کردم. از هر درى حرف زدم و و به هر وسيله اى متوسل شدم ولى نتيجه نگرفتم . دختر همینطور ازم كناره مى گرفت . آخرش بهش وعده ازدواج دادم و اینجور قانعش كردم . با من طرح دوستى ريخت و محرمانه باب مراوده باز شد، تا یه روز بهش رسيدم و دلشو با آبروش يه جا بردم و اونچی نباس بشه، شد.

زودی فهميدم كه دختره ، بچه به شكم داره. دو دل شدم ،از اين كه به وعدم وفا كنم و باش ازدواج کنم يا رشته محبتش رو قطع كنم و ازش جدا شم ؟

حالت دومو انتخاب كردم و براى فرار از دختره، منزل رو تغيير دادم و به منزلى كه تو اونجا جا به ملاقاتم آمدى ، منتقل شدم و از آن پس ازش خبرى نداشتم .

از اين قصه سال ها گذشت . روزى نامه اى به من با پست رسيد. در اين موقع دستشو دراز كرد و كاغذ كهنه زردرنگى را از زير بالشش بيرون آورد و به دستم داد. نامه رو خواندم . اين مطالب در آن نوشته شده بود.

اگه به تو نامه مى نويسم ، نه براى اينه كه دوستى و مودت گذشته رو تجديد کنم ، یه لحظشم حاضر نیستم.

خودت می دونی روزى كه تركم کردی ، آتیش تو دل و یه جنين جنبده به شكم داشتم . آتش تاسف بر گذشته ام بود و جنين هم مايه ترس ‍ و رسوايى آيندم ! تو كمترين اعتنايى به گذشته و آيندم نکردی ! فرار كردى تا جنايتت رو ، نبينی و اشكامو ، پاك نكنى ! با اين رفتار بيرحمانه تو مى تونم تو را يه انسان شریف بخونم ؟ اصلا! اصلا انسان نيستى . همه صفات ناپسند وحوش رو تو خودت جمع كردى.

مى گفتى دوست دارم . دروغ مى گفتى ! خودتو دوست داشتى ، تو به هوست علاقه مند بودى . منو وسيله هوست کردی والا اصلا به خونه ما نمییومدى و به من توجه نمى كردى .

به من خيانت كردى ! زيرا وعده دادى با هام ازدواج كنى ولى پيمون شكستى و به وعده ات وفا نکردی . فكر كردى زنى كه آلوده شده و بى عفت شده ، لايق همسرى نيست . گناه من جز به دست تو شد؟ سقوط من سببى جز جنايت تو داشت ؟ اگه نبودى من هرگز به گناه آلوده نشده بودم . اصرار مداوم تو منو عاجز كرد و سرانجام مثل یه بچه ضعیف اسير ت شدم، در مقابل تو ساقط شدم و قدرت مقاومت را از دست دادم .

عفتم رو دزديدى ! بعدشم ،ذليل و خوار، قلبم پر غصه شد. زندگى برام سنگين و غيرقابل تحمل شد. براى يه دختر جوونى مثل من زندگى چه لذتى مى تونس داشته باشه؟ نه قادره همسر قانونى يه مرد باشه و نه مادر پاك يه كودك . حتی قادر نيست تو جامعه به وضع عادى سر کنه. . اشك می ریزه. از غصه صورتش تو دستشه و به گذشته تيرش فكر مى كنه. وقتى به ياد رسوايى و سرزنش مردم مى افته، از ترس بندهاى استخوانش مى سوزه و دلش از غصه آب مى شوه.

آسايشمو بردی ! از اون خونه مجلل و با شكوه فراریم دادی . از پدر و مادر عزيز و از اون زندگى مرفه و گوارا چشم پوشيدم و به يه منزل كوچیك تو يه محله دورافتاده اومدم تا باقى مونده عمرم اون جا بگذره .

پدر و مادرم رو كشتى ! خبر دارم هر دو تو غياب من جون دادن . اونها از غصه جدايى من دق كردن و از نااميدى ديدار من ، مردن. فکر می كنم مرگ اونها سببى جز اين نداشت .

منو كشتى ! اون سمّ تلخى كه از جام تو خوردم و با غصه هاى كشنده كه از دستت به دلم شد ، اثرش رو تو جسم و جانم گذاشت . حالام تو بستر مرگم و روزهاى آخر زندگیمه . . گمان مى كنم خداوند به من توجه كرده و دعايم مستجاب شده است . خداوند اراده فرموده كه منو از اين همه نكبت و تيره روزى خلاصی بده و منو از دنياى مرگ و بدبختى به عالم زندگى و آسايش ‍ منتقل کنه.

با اين همه جرايم و جنايات بايد بگم ، تو دروغگويى ! تو مكار و حيله گرى ! تو دزد و جنايتكار هستى ! گمان نمى كنم خدای عادل ، تو را آزاد بذاره و حق من ستمديده مظلوم را از تو نگيره.

اين نامه را براى تجديد عهد دوستى و مودت ننوشتم ، زيرا تو پست تر از اونى كه با تو از پيمان محبت صحبت كنم . به علاوه من اكنون در آستانه قبرم . از نيك و بد زندگى از خوشبختى و بدبختیش ، دارم جدا میشم . نه ديگه به دلم آرزوى دوستى كسیه نه لحظات مرگ اجازه عهد و پيمان محبت به من میده. اين نامه رو واسه این نوشتم كه نزدم امانتى دارى . یه دختربچه بى گناه .

اگه تو دل بى رحمت ، عاطفه پدرى وجود داره، بيا اين كودك بى سرپرست رو ازم بگير تا مگه بدبختى هايى كه دامنگير مادر ستمديده او شده ، دامنگيرش نشه و روزگار اون مثل روزگار سیاه نشه.

هنوز از خوندن نامه فارغ نشده بودم كه بهش نگاه كردم . ديدم اشك رو صورتش جاریه . پرسيدم : بعدش چی شد؟

گفت : وقتى اين نامه رو خوندم تمام بدنم لرزيد. از شدت ناراحتى و هيجان فکر کردم نزديكه سينم بشكافه و قلبم از غصه بزنه بیرون. با سرعت به منزلى كه نشونى داده بود، اومدم . همينجا. وارد اين بالاخونه شدم . ديدم روى همين تخت ، يه بدن بى حركت افتاده و دختربچم پهلوى اون بدن نشسته و با وضع تلخ و ناراحت كننده اى گريه مى كنه.

بى اختيار از وحشت اون منظره هولناك فرياد زدم و بيهوش شدم . مثل اینکه تو اون موقع گناهام به شکل درندگان وحشتناك شده بودن. يكى چنگالشو تو من فرو می کرد و اون یکی مى خواست با دندون منو بدره. وقتى به خودم اومدم ، با خدا عهد كردم كه از اين بالاخونه كه اسمشو خونه غم گذاشتم ، خارج نشم و به جبران ستمايى كه به اون دختر مظلوم كرد ام ، مثل اون زندگى كنم و مثل اونم بميرم .

حالام موقع وقتشه تو خودم احساس خوشحالی و رضايت مى كنم . چون نداى باطنى قلبم بهم مى گه، خداوند جرايم تو رو بخشيده و اون همه گناهانى كه از بى رحمى و قساوت قلب بوده ، آمرزيده .

سخنش كه به اين جا رسيد زبونش بند اومد و رنگ صورتش به كلى تغيير كرد. نتونست خودشو نگه داره. تو بستر افتاد. آخرين كلامى كه تو نهايت ضعف و ناتوانى بهم گفت اين بود: دوست عزيزم ! دخترکمو به تو مى سپارم . بعدشم جون داد.

چهارشنبه 10 مرداد 1391 - 12:34:45 PM