کوچک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم

کوچک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم

اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم�

کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود�

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می توان خواند�

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم�

کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود�

کاش قلبها در چهره بود�

اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد�

و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم�

سکوت پُر، بهتر از فریادِ تو خالیست�

سکوتی را که یک نفر بفهمد،

 بهتر از هزار فریادی است که هیچکس نفهمد�

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست�

ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد�

دنیا را ببین�

بچه بودیم از آسمان باران می آمد،

 بزرگ شده ایم از چشمهایمان می آید!!!

بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن،

 بزرگ شدیم هیچکی نمی بینه�

بچه بودیم تو جمع گریه می کردیم،

 بزرگ شدیم تو خلوت�

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست،

بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه�

بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم،

بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی�

بعضی هارو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم�

بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن،

بزرگ که شدیم قضاوت های درست و غلط باعث شد که

اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه�

کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی ۱۰تا دوست داشتیم�

بچه که بودیم اگه با کسی دعوا می کردیم یک ساعت بعد از یادمون میرفت،

بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده�

 بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم،

بزرگ که شدیم حتی ۱۰۰ تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه�

بچه که بودیم بزرگترین آرزومون، داشتن کوچکترین چیز بود،

بزرگ که شدیم کوچکترین آرزومون، داشتن بزرگترین چیزه�

بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود،

بزرگ که شدیم، حسرت برگشتن به بچگی رو داریم�

بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترهارو درمی آوردیم،

بزرگ که شدیم همش تو خیالمون برمی گردیم به بچگی�

بچه بودیم درددل ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند،

بزرگ شده ایم درددل را به صد زبان به کسی می گوییم�

 هیچکس نمی فهمد�

بچه بودیم دوستیامون تا نداشت،

بزرگ که شدیم همه دوستیامون تا داره�

بچه که بودیم،

 بچه بودیم،

بزرگ که شدیم،

 بزرگ که نشدیم هیچ،

 دیگه همون بچه هم نیستیم�

ای کاش

هیچ وقت بزرگ نمی شدیم

 و همیشه بچه بودیم�